Toen ik een interview hoorde van Erwin Sengers op radio één over deze expeditie dacht ik dit is een mooi onderwerp voor een fotoboek. Dit is de hoofdreden waarom ik mij heb aangemeld bij deze expeditie. Met dit fotoboek wil ik vertellen over een bijzondere groep mensen met astma die een berg willen bedwingen. Foto's van de cultuur in Nepal en Tibet, beelden van het groepsgevoel, ontberingen, verdriet, vriendschap en vreugde al dan niet boven op de North Col. Tibet is zo ontzettend fotogeniek land. Gister liepen we door een authentiek dorpje, gelegen tussen goudgele korenvelden die afsteken tegen de grijze bergen. In die velden zwoegen de kleur rijke Tibetanen voor hun dagelijks brood. Door de fotografie krijg ik een heel leuk contact met ze en over het algemeen vinden zij het leuk om door mij gefotografeerd te worden. Steeds vroegen vrouwen of zij de blauwe kinderschoentjes mochten hebben die aan mijn rugzak hingen. Ze zijn van mijn zoontje Sam die 3 weken voor de expeditie geboren is. Ik heb ze uiteindelijk geschonken aan een jonge Tibetaanse vader die ze wilde voor zijn kindje. Het was behoorlijk moeilijk voor me maar ik weet zeker dat Sam 't ok vindt dat een arm Tibetaantje er nu op rond loopt.
Kus voor Petra, Sam en Ose.

Arie Kievit

Het is wellicht vreemd maar hier in niemandsland val ik terug op elementaire zaken, Wat eten we? Hoe is het weer?

Vandaag gaan we nog verder omhoog de 'regenprut' tegenmoet.

Relatief een korte wandeling, +/- 5 UUR, echter alles bergop. Als cameraploeg zijn we rijk! Zowel Coen en ik hebben 'eigen' Sherpa's, Tempa en Kazies. Deze mannen zijn onze helden, zij dragen dagelijks de zware last. De rest van de cameraspullen die we niet dagelijks nodig hebben worden per Yak vervoerd. Vandaag hadden we als cameramensen niet de optimale weersomstandigheden, regen, weinig contrast, somber en koud, en als ik nu even uit mijn tentje richting bergpas kijk, verwacht ik voor morgen niet veel goeds.

Coen en ik hebben 80 tapes van 1 uur bij ons.
Dagelijks volgen, filmen en interviewen we de deelnemers, met als uiteindelijk doel een documentaire die in februari 2006 bij de KRO te zien zal zijn. Hou het in de gaten!

Sabine

Landschappen schieten voorbij, zo ook nog wat laatste gedachten. In de laatste etappe in de jeeps, die ons naar het beginpunt brengen van de trekking, zet ik alles nog een keer op een rijtje. Hebben we echt aan alles gedacht? Genoeg tapes? Voldoende accu's? Niks te veel of misschien te weinig? Al snel kan ik tot de conclusie komen dat we in Nederland alles goed voorbereid hebben!

Nu naar een paar dagen lopen en filmen besef ik dat ik hier, net zoals de expeditieleden, lang op heb zitten wachten. Het echte filmen is begonnen!!

Elke ochtend begint met het zelfde ritueel: camera checken, lens schoon maken, nog voldoende accu voor onderweg, voldoende tape? Dan kort voor het lopen, nog een laatste kort overleg met collega Sabine en producent Yolande wat we alletwee die dag van plan zijn. Dan begint de "race". Gecontroleerd lopers inhalen, filmen, voorbij laten lopen en het hele riedeltje weer opnieuw. Goed voor de conditie, zeggen ze! Dan gelukkig aan 't einde van de dag is er elke keer weer de thee, het eten en de tent... daar is het wachten wat de volgende dag weer voor een mooie beelden zal brengen!

Coen