Dag 28 : op naar de top

De beklimming begon met een uur over morenen lopen, een stuk wat ik al kende van de vorige dag en waarmee ik lekker in mijn wandelritme kon komen. Onderaan de gletsjer stijgijzers en klimgordel aangetrokken en snel achter Ernst aan, een stuk flauw stijgende gletsjer op. Prachtig met de zon er op, maar koud door de wind.

Na een paar honderd meter de door de sherpa's aangelegde vlaggetjes gevolgd te hebben, begon het echte werk: steilere sneeuw wanden die de dag ervoor voorzien zijn van vaste touwen. Na even onwennig met de stijgklem en de steeds ijlere lucht aangemodderd te hebben, kreeg ik daar weer handigheid in. In eens dook er een leuke verrassing voor me op: een haast 90 graden steile ijswand!

Hier had ik niet op gerekend en ook niet echt geoefend! Na een paar meter leek ik hopeloos vast te zitten, maar op dat moment kwam Frank met goede tips en kwam ik toch boven. De sherpa's hadden nog een uitdagende "barricade" opgeworpen: een kloof die overbrugd moest worden met een wankel huis-tuin-en-keuken laddertje. Elke stap wordt zwaarder en zwaarder en mijn motto om niet buiten adem te raken werd met voeten getreden. Het gevecht met de Noordcol was nu echt begonnen. Steile hellingen met sneeuw waar ik vaak tot mijn middel in weg gleed en na mezelf bevrijd te hebben, een paar minuten in de sneeuw moest bijkomen om moed te verzamelen. Op sommige momenten wilde ik niet meer verder en wilde me gewonnen geven, maar hoe veilig beneden te komen? Uiteindelijk zag ik Ernst en de sherpa's op de top naar me zwaaien. Kruipend, strompelend en hijgend ben ik boven gekomen en heb ik hun felicitaties in ontvangst genomen en beantwoord. Frank en Martijn volgden op korte afstand. Ik wilde zo snel mogelijk weer naar beneden, aangezien de wind erg blies en ik met name koude voeten had. De afdaaltechnieken waren zeer efficient, alhoewel ik betwijfel of deze het NKBV keur zouden krijgen.

Binnen twee en een half uur werden we binnengehaald door de mede De-icers.

Jeroen